طلیعه ظهور

از مادرم فاطمه سلام الله علیها آموخته ام …
در امروزه زمین چادرم را محکم می گیرم،
میدانی هر وقت صورتم را با گوشه ای از حجابم پنهان میکنم.
دستم ناخودآگاه روی قلبم میرود، چقدر آرام می تپد.
خدایا شکرت که قلبم از گناه کردن در امان است.
خدایا شکرت که در قلبم، فکری از به گناه کشیدن مردانِ زمینی نیست.
امروز من چادرم را دوست دارم که مونس لحظه های من شده است.
همان لحظه هایی که در خیابانم یا میهمانی و نامحرمان فراوانند ،اما من با مونسم در امنیت هستم.
اما روزی بود که بانویی برای نگه داشتن همین حجاب، بین دیوار و دَر خانه اش ماند.
تا جایی که میخِ دَر، در سینه اش،در گوشه ی قلبش فرو رفت و دست از حجابش برنداشت.
تا جایی که آتشِ درِ سوخته به گوشه ی حجابش گرفت و چادرش هم با در خانه اش سوخت ولی او دست از ایمان و اعتقادش برنداشت.